“One man’s meat is another man’s poison” คำกล่าวจากนักปรัชญาชาวโรมัน ติตัส ลูเคร-เตียส คารัส ใกล้เคียงกับสำนวนไทยที่กล่าวว่า ลางเนื้อชอบลางยา หมายถึง ของสิ่งเดียวกัน ถูกกับคนหนึ่งแต่ไม่ถูกกับอีกคนหนึ่ง ในทางพันธุศาสตร์ คำกล่าวนี้สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้ คนแต่ละคนมีลักษณะของยีนที่แตกต่างกันทำให้การตอบสนองของยีนต่างกัน เมื่อร่างกายได้รับผลกระทบต่าง ๆ จากสิ่งแวดล้อมเดียวกัน โดยที่อาหารเป็นหนึ่งในส่วนสำคัญของสิ่งแวดล้อมนั้น

โฮเซ่ ออโดวาส (Jose Ordovas) ผู้อำนวยการด้านโภชนาการและจีโนมิกแห่ง Jean Mayer USDA Human Nutrition Research Center on Aging ของมหาวิทยาลัย Tufts ค้นพบว่าความแปรผันของยีน APOA2 มีความสัมพันธ์กับการดูดซึมไขมันในร่างกาย ทำให้คนที่มีความแปรผันของยีนนี้เมื่อกินอาหารที่มีไขมันอิ่มตัวเท่ากับคนปกติ จะมีโอกาสที่น้ำหนักขึ้นได้มากกว่า ซึ่งอาจก่อให้เกิดโรคอ้วนและโรคหัวใจได้

การเกิดโรคอ้วนและการสะสมไขมันของร่างกายของเรามียีนเป็นตัวกำหนดเช่นกัน จากการศึกษาในปี 2012 ของมหาวิทยาลัย Harvard พบว่าความแปรผันในยีน FTO ทำให้คนที่บริโภคอาหารที่มีโปรตีนสูงเป็นเวลา 2 ปี จะทำให้ปริมาณไขมันลดลงอย่างมีนัยสำคัญ ในขณะที่หากกินอาหารที่มีโปรตีนต่ำจะมีให้ปริมาณไขมันลดลงน้อยกว่า

นอกจากนี้ยังมียีนอีกหลายชนิดที่ส่งผลสุขภาพของเรา ความแปรผันของยีนบางชนิดส่งผลให้การตอบสนองต่อการรับประทานเกลือของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป สำหรับบางคนเมื่อลดการบริโภคเกลือจะทำให้ร่างกายรักษาระดับความดันเลือดได้ดี แต่สำหรับบางคนเมื่อลดการบริโภคเกลือแล้วจะทำให้ความดันเลือดเพิ่มสูงมากยิ่งขึ้น

ดังนั้นการตรวจสอบข้อมูลของยีนและ DNA โดยผู้เชี่ยวชาญ เพื่อนำข้อมูลเหล่านั้นมาวิเคราะห์เพื่อให้นักโภชนาการหาอาหารที่เหมาะสมกับเรา จะสามารถทำให้เราบริโภคอาหารที่ทำให้เรามีสุขภาพที่ดีขึ้นได้

แหล่งอ้างอิง

https://edition.cnn.com/2019/05/24/health/dna-diet-genes-weight-loss-food-jampolis/index.html